Paradoxaal genoeg is de hoofdpersoon zelf ook een indringer. Aan het begin van het verhaal sluipt hij het atelier binnen en eigent zich een ruimte toe, waardoor hij feitelijk als kraker leeft. Dit schept een interessante connectie tussen hem en de inbrekers die later in het verhaal opduiken. Na deze confrontaties ondergaat hij een verontrustende transformatie en probeert hij zijn monsterlijke vorm om te zetten in kunst, door zichzelf tijdens de “Open Vlampijp Ateliers” tentoon te stellen. Helaas wordt hij weggejaagd door de menigte, uitgescholden en vernederd. Het blijft echter onduidelijk of dit werkelijk gebeurt, of dat het zich alleen in zijn verstoorde geest afspeelt. Deze wazige grens tussen werkelijkheid en waanbeelden versterkt de spanning van het verhaal, dat draait om isolatie en innerlijk conflict.